نحوه رفتار و گفتگو با فرزند در حالات مختلف روحی

نحوه رفتار و گفتگو با فرزند در حالات مختلف روحی

زمانی که فرزندتان عصبانی است باید به احساسات و گفتارش توجه کنید

چگونگی رفتار با فرزندان
یکی از فاکتورهای اصلی ارتباط با فرزندان چگونه حرف زدن با آنهاست. در ادامه در راستای ارتباط با فرزندان قصد داریم بیان کنیم که از نظر مشاور روانشناس بهتر است چطور با فرزندان خود حرف بزنیم؟ سعی کنید با فرزندتان متنوع حرف بزنید. نه فقط پیرامون یک موضوع، به فرزندانتان نگاه تک بعدی نداشته باشید. مثلا همه حرفها نباید حول محور عدم رعایت نظم وانضباط از طرف او و همه حرفهای شما حول محور این موضوع بچرخد.

نحوه گفتگو با فرزند در حالت عادی
از طریق انعکاس محتوا باشد. در پاسختان از کلمات خود بچه ها استفاده کنید. در گفتگو ملاقه نباشید، انبر باشید. نظرات خودتان را از زبان فرزندتان بشنوید و بعد تایید کنید. در مکالمات خانوادگی با انعکاس نظرات و سپس تایید بخشی از افکار آنان خیلی سریع تر به نتیجه می رسید. هرکسی از این که نظراتش تایید شود، بیشتر خوشش می آید تا وقتی که بخواهد نظرات تحمیلی دیگران را تحمل کند. یکی از تکنیک های مشاوره روان درمانی این است که با بکار گیری تکنیک انعکاس محتوا فرزند احساس می کند که به خوبی درک شده است. اساسا کسانی که یک حرف را زیاد تکرار می کنند احساس می کنند که حرفشان درست شنیده نشده است.

نحوه گفتار با فرزند زمانی که ناراحت و عصبانی است
از انعکاس احساس استفاده کنید. به احساسات و گفتارش توجه کنید. گفتار ناشیانه بیش از آن که کمک کننده باشد صدمه زننده است. ماهرانه ابراز محبت کنید. نیت خوب والدین چندان مهم نیست. آنچه اهمیت دارد احساسی است که فرزند از نوع محبت والدین به دست می آورد. اولین کلماتی که در پاسخ به یک فرد ناراحت و عصبی می گویید، همچون کمک های اورژانسی است که به یک مجروح داده می شود. برخی از والدین به جای ارائه کمکهای اورژانسی از همان ابتدا با پند و نصیحت اقدام به جراحی یا درمان نهایی می کنند.

یکی از مشکلات برخی از والدین منطقی بودن آنهاست. در هنگام گفتگو بخصوص زمانی که فرزندتان رنجیده و دلخور است گفتگوی منطقی (توجیه کردن، آگاه سازی، آموزش دادن و ...) فقط میزان ناراحتی او را افزایش می دهد. ابتدا به طور احساسی با او همدردی کرده و بعد گفتگوی منطقی کوتاهی داشته باشید. برای این کار ابتدا جمله ای را که فرزندتان به زبان آورده را بازسازی کرده، و مجدداً به خودش برگردانید با این کار او می فهمد که شما حرف او را خوب شنیده و فهمیده اید.

  بعد از تعریف  و تمجید از فزرندتان توقع و خواسته ای را مطرح نکنید

نحوه گفتگو با فرزند زمانی که می خواهیم از او تعریف کنیم
 هنگامی که در نظر دارید از فرزندتان تعریف کنید باید اصول زیر را در نظر داشته باشید.
1- تعریف کلی نباشد.

2- تعاریف غلو آمیز و افراطی فرد را از نظر روانی دچار سیری کاذب و احساس غرور می کند. با این تعاریف روحیه خودخواهی و خودپسندی را تقویت می کنیم. تعریف و تمجید هم چون ویتامین است که یک قاشق آن می تواند مفید باشد، ولی سر کشیدن چهار شیشه ویتامین فرد را مسموم و بیمار می کند.

3- بعد از تعریف توقع و خواسته ای را مطرح نکنید (حداقل 20 دقیقه). هر چقدر تعریف شما خالص و بدون زواید باشد اثر بخشی آن بیشتر خواهد بود.

4- بعد از تعریف اشکالات را مطرح نکنید. (حداقل 20 دقیقه).

5- میزان تعریف به اندازه کافی باشد. اگر از رفتاری لذت بردید سکوت نکنید و حتماً به طریقی آن را به زبان آورید. شما با کسی بهتر می توانید ارتباط برقرار کنید که از احساسات و افکار او اطلاعات کافی داشته باشید. ابراز وجود کنید، ابراز وجود یعنی معرفی علاقه ها، تنفرها، ترسها و امیدهای خود به دیگران (شفاف بودن).

6- در هنگام تعریف فقط فرزندتان را ببینید نه دیگران را (مقایسه نکنید).
اگر با جمله ای دست یکی از فرزندان را می گیرید مراقب باشید دیگر فرزندانتان را به زمین نکوبید. مقایسه روحیه حسادت را تقویت می کند و زمینه دعوا و درگیری را به وجود می آورد و تعریف و تمجید به تربیت فرزندی مغرور و خودخواه منجر می شود. فرزندی که احساس می کند همه چیز تمام است برای اصلاح اشتباهات و یا پیشرفت بیشتر تلاش نمی کند.

نحوه گفتگو با فرزند زمانی که شما (والدین) ناراحت هستید
مهارت نه گفتن، اصول انتقاد و اصول مخالفت را یاد بگیرید. والدین در هنگام ناراحتی و چگونگی ابراز آن معمولا در چهار گروه مختلف قرار می گیرند: 
1- والدینی که تحمل می کنند معمولاً این والدین خود را قربانی فرزند می کنند تا مبادا او دلخور شود. احتمال گرفتار شدن اینها به بیماری های روحی مثل افسردگی، وسواس، اضطراب و ... یا بیماری جسمی مانند زخم معده، میگرن و ... زیاد است.

2- والدینی که بیش از حد از استراتژی دندان روی جگر گذاشتن استفاده می کنند بعد از مدتی کاسه صبرشان لبریز شده و پرخاشگرمی شوند و گاهی فرزند چون از رفتار نامناسب خود بی اطلاع می ماند آن را تکرار می کند.

3- والدینی که داد می زنند و پرخاشگری می کنند.
4- گروهی دیگر حوصله سروکله زدن با بچه ها را ندارند و می خواهند با کوتاه ترین راه به مقصد برسند.